Muzyka grecka

Είναι τα μάτια σου
ένας διάδρομος παλιός
δάκρυα πνιγμένα
ξεφλουδίζουνε τους τοίχους
που ένας ένοικος αθόρυβος κρυφός
αντί συνθήματα
ζωγράφισε με στίχους

Και μέσα υπάρχουν τα σκαλιά
που οδηγούν
σ’ ένα υπόγειο με παιχνίδια χαλασμένα
όσα οι άνθρωποι βαριούνται και ξεχνούν
μετά τη χρήση
τα φορτώνουνε σε σένα

Μου λες τα μάτια σου
να μη τα αγαπώ
και να μη πάψω
να πιστεύω στα δικά μου
μα αυτά τα μάτια όπου χαθώ
κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου
και μέσα και μπροστά μου

Μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά
που κάθε άστεγο
και άνεργο ζεσταίνει
κι η καλοσύνη τους
απλώνει σαν λαδιά
να μαλακώσει μιαν ανάγκη
πετρωμένη

Σ΄αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική
όσο βαθιά κι αν τα κοιτάζω
μ΄αγαπούνε
της ιστορίας πυρπολούν τη φυλακή
στα παραμύθια και στ’ αστέρια
να με βρούνε

Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό
έψαχνα να ονειρευτώ κάτι δικό μου
Είχα τα μάτια μου κλειστά
πάλευα μέσα στη φωτιά τον εαυτό μου

Μα έγιν’ η σκέψη φυλακή
γίναν χιλιάδες τα γιατί μες το μυαλό μου

Κι είπα να φύγω να σωθώ
να κάνω κάτι πια και γω για το καλό μου

Είπα να φύγω
ν’ αλλάξω δρόμο στην καρδιά

Είπα να φύγω
να μην πονάω άλλο πια

Μα που να πάω
που σ’ αγαπώ τόσο πολύ

Μα που να πάω
αφού είσαι όλη μου η ζωή

Σε μια παραίσθηση τρελή
έψανα λόγο κι αφορμή στον πανικό μου
Να βρω τον τρόπο να σου πω
πως έπαψα να αγαπώ τον εαυτό μου

Μα εσύ δεν ήσουν εκεί
μιλούσα μόνος στη σιωπή με τον καημό μου
Κι είπα να φύγω να σωθώ
να κάνω κάτι πια και γω για το καλό μου

Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά
μη λέω πολλά
μ’ αρέσει να κοιτάω ψηλά
κοιτάω ψηλά στ’ ατέλειωτα τραγούδια
με τη σκιά μου να πετώ, να πετώ
να πιάνω αστέρια στο βυθό
στο βυθό, βυθό της μουσικής σου

Κι όταν θα πέφτει η παγωνιά, η παγωνιά
να κάνω κύκλους σαν ολό, ολόγιομο
φεγγάρι στη σκηνή σου

Να ‘ταν τα φώτα τα θαμπά, τα θαμπά
να ‘ταν αστέρια φωτεινά, φωτεινά
στα χέρια να στ’ αφήσω

Μάτια μου ψάξε να με βρεις, να με βρεις
ψάξε στους δρόμους της σιωπής
μοναχός θα σβήνω τη μορφή μου